ชายหนุ่ม : บ้านคุณอยู่ไกล ซอยเปลี่ยว อันตราย ให้ผมไปส่งดีกว่า หญิงสาว : ซอยมันแคบกลับรถลำบากนะค่ะ ชายหนุ่ม : ไม่เป็นไรครับ ผมถอยหลังผ่านตลอดออกได้ เมื่อแต่งงานกันผ่านไป 5 ปี.... อะไรอย่างนี้ก็เกิดขึ้น ภรรยา : พี่ ๆ กลับเถอะดึกมากแล้ว สามี : จะคุยกับเพื่อน กลับไปก่อนซิ ภรรยา : ซอยมันเปลี่ยว อันตรายน่ะพี่ สามี : กลับประจำ ไม่มีอะไรหรอก ภรรยา : ชั้นกลัวถูกข่มขืน

สามี : ไม่หรอกน่า ... เดี๊ยวนี้ โจรมันฉลาด... มันรู้จักเลือก

ตัวเอกของเรื่องนี้ชื่อว่าเฉลิมชัย ปีนั้น พ.ศ. 2509 ที่พวกเรานักศึกษาปี 2 ที่เขาเรียกว่า Sophomore (สอ – ฟอ – หม่อ) 7 สิงห์อีสานประจำรุ่นมี เฉลิมชัย – อุดม – ไพศาล – สุรศักดิ์ อินทรกำแหง – อดุลย์เดช – สงัด และ เรา (จักรกฤษณ์) ได้ย้ายขึ้นมาเรียนที่ขอนแก่น ปีแรกหลังจากถูกฝากเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยมหิดล “แบบเป็นเด็กเทพ ฯ” อยู่ 1 ปี เต็ม ๆเย็นวันหนึ่งนัดรวมทีมได้ครบทั้ง 7 คน พากันไปนั่งกินอาหารแซบ ๆ ที่ร้านอาหารไทยเจ้หน่อยในเมือง พอเขานำอาหารมาเสริ์ฟก็พากันกระซวกเต็ม ๆ เพราะปกติจะได้กินแต่อาหารของร้านอาหารในมหาวิทยาลัย ขณะกำลังกินแซบ ๆ อยู่ก็มีเด็กเสริ์ฟสาวหน้าตาดีเดินเกร่มาถามขึ้นว่า “พี่.. จะสั่งน้ำอะไรจ๊ะ” เฉลิมชัยเช็คกับพรรคพวกแล้วจึงได้ตอบเป็นภาษากลางว่า “แข็ง – ป่าว 7 แก้ว” (ที่กรุงเทพ ฯ เวลาเขาพูดถึงน้ำแข็งเร็ว ๆ จะเหลือแต่ “แข็ง อย่างเดียว) จากนั้นพวกเราก็ทั้งกินทั้งเสวนาต๊ะอ่วยกันไปตามประสาคนหนุ่ม .. สักพักก็มีเด็กเสริ์ฟคนเก่าเดินมาถามอีกว่า “พี่ .. จะเอาน้ำอะไร” คราวนี้เฉลิมชัยที่นั่งอยู่ใกล้ที่สุดบอกดัง ๆ ขึ้นว่า “ก็บอกแล้วไงว่าเอาน้ำแข็งป่าวสื่อ ๆ 7 แก้ว” (สื่อ ๆ เป็นภาษาอีสานแปลว่า เฉย ๆ หรือ น้ำแข็งเปล่าเฉย ๆ นั่นแหละ) พรรคพวกได้ยินเฉลิมชัยลาวหลุดออก.. ก็พากันทำหน้าเลิกลัก ๆ อยู่พักหนึ่ง แหม.. อุตส่าห์วางมาดเป็น “เด็กเทพ ฯ” เต็ม ๆ ก็ดันมาพลาดลาวด้วยคำว่า สื่อๆ หลุดออกไปจนได้ ...